เหว – วัชราวลี

ฉันยืนหายใจ อยู่กลางหุบเขา
เห็นเพียงแสงดาว ทีส่องมาที่ฉัน
คนบนท้องฟ้าคงนอนสบาย
ฉันยังนอนไม่หลับ คอยเวลา

ฉันเดินหายใจ ไม่มีจุดหมาย
เหลียวมองข้างกาย ดูใคร ๆ ก็ไม่เหงา
ยังมีแค่ฉันเดินเพียงลำพัง หัวใจที่ไร้พลัง
รอเวลา.. ที่จะจากไป

นานเหลือเกิน.. ที่ไม่ได้เจอ สุขข้างในใจ
รอคอยสักวันหนึ่ง สักวันหนึ่ง              
แผลที่ฉันเจอ.. มันจะหายดี แต่จะทนได้ไหม
ใจที่มันช้ำใจ หมดหนทางไป จบลงที่น้ำตามันไหล..

ฉันลองทบทวน ความจมที่เกิดซ้ำ
เพราะห้องนอนสีดำ หรือประตูที่ปิดทึบ
หรืออาจเป็นเพราะฉันไม่ยอมขึ้นไป
ใช่ฉันต้องลุกให้ได้ พยายามซิ เริ่มจากตัวฉัน

ไม่นานเท่าไร.. ฉันจะได้เจอ สุขข้างในใจ
รอคอยสักวันหนึ่ง สักวันหนึ่ง..       ไม่นาน
แผลที่ฉันเจอ.. มันจะหายดี เชื่อว่าจะทนไหว
ใจที่เคยช้ำใจ เปิดแล้วหัวใจ
เปิดให้ความทุกข์ได้รินไหล       

ไม่นานเท่าไร.. ฉันจะได้เจอ สุขข้างในใจ
ต้องมีสักวันหนึ่ง สักวันหนึ่ง..       ไม่นาน
แผลที่ฉันเจอ.. มันจะหายดี เชื่อว่าจะทนไหว
ใจที่เคยช้ำใจ เปิดแล้วหัวใจ
เปิดให้ความทุกข์ได้รินไหล ออกไป..